رقص سماع

از جمله مغایرتهایی که این آئین با اسلام شیعه  ایرانی دارد عبارتند از :

1-رقص سماع که همراه با ساز برگزار میشود [حال آنکه چیزی به نام مراسم سماع در سنت پیامبر وجود ندارد و ساز و برگ هم که در اسلام جایی ندارد .]
2- مردان حق ازدواج با بیش از یک زن را ندارند و طلاق دادن زن گناهی بزرگ محسوب میشود
3- رسمی بنام موم‌سوندو در جمع‌خانه رواج دارد که در این آیین زن و مرد با هم هستند و دست در دست یکدیگر داده و  حلقه ای دایره ای شکل را تشکیل میدهند[در صورتی که مصافحه و تماس زن و مرد نامحرم در اسلام حرام است .]

------------------------------------------------------

علویان (ترکیه)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

علویان (ترکی: Aleviler، کردی:Elewî)پیروان شاخه‌ای از اسلام هستند. بیشتر پیروان آن در ترکیه و کمی در سوریه اند. علویان را می‌توان شاخه‌ای از شیعیان دوازده امامی دانست. علویان ازین جهت که ستایشگر حاجی بکتاش والی هستند، دیدگاه تنگاتنگی با بکتاشیه دارند.
باورها
قلمداد مرز ویژه‌ای برای باورهای علویان کار آسانی نیست. بیشتر باورهای این گروه سینه به سینه از نیاکانشان به ایشان رسیده‌است. مهم‌ترین سرچشمهٔ باورهای این گروه بر پایهٔ بویروک‌های (فرموده‌های) شیخ صفی الدین و سخنان جعفر صادق است. افرادی مانند پیر سلطان ابدال، شاه اسماعیل و حاجی بکتاش نیز نقش بسزایی بر باورهای علویان داشته‌اند.

علویان ارادت ویژه‌ای به علی دارند و او را والاترین آفریده‌ها و همرده محمد برمی‌شمارند. بر همین پایه بسیاری از علویان واژه علی-محمد را برای نشان دادن این باور بکار می‌برند. عبارت «خشنودی خدا، محمد، و علی» کاربرد زیادی در نیایش‌های علوی دارد. ایشان باور به همان دوازده امام دیگر شیعیان داشته و از آنجا که همگی از نسل علی هستند، آنها را با نام علی دوم (حسن مجتبی) تا علی دوازدهم (مهدی) می‌شناسند

برازش‌ها

چهار دروازه معنوی علوی‌گری بترتیب ازین قرارند:
شریعت
طریقت
معرفت
حقیقت
در نزد علویان دستیابی به دروازه سوم و چهارم به ندرت رخ می‌دهد. طریقت که دروازه یا پله دوم است پایهٔ بخش زیادی از دوران زندگی یک علوی است که در آن فرد خود را باید تسلیم رهبر روحانی (پیر، مرشد، دده) بنماید.
پنج گناه بزرگ در نزد علویان:
کشتن یک انسان
زنا
طلاق زن
ازدواج با زن طلاق‌گرفته
دزدی

جمع‌خانه

جمع‌خانه نیایشگاه علویان است. پایهٔ این نیایش‌ها معراج محمد است. رقص سماع همراه با ساز بخش جدایی ناپذیر هر جمع‌خانه‌ای است. رسمی بنام موم‌سوندو در جمع‌خانه رواج دارد که درآن نیایشگران ۱۲ شمع را به نیت ۱۲ امام با خیساندن خاموش می‌کنند. به طور تاریخی از آن جا که در این آیین زن و مرد با هم هستند، سنی‌ها آن را نمادی از رابطه نامشروع دانسته و علویان را کافر می‌پنداشته‌اند. این موضوع بهانهٔ خوبی برای ترکان عثمانی در زمان جنگ‌های ایران و عثمانی بود تا کشتار قزلباش‌ها را توجیه کنند.^{[نیازمند منبع]}

برادرباشی

برادرباشی رسمی است که در آن بین دو مرد علوی (و گهگاه بین زن‌هایشان) پیوند برادری بسته می‌شود. این پیمان بر پایهٔ پلهٔ نخست علوی‌گری (شریعت) است و تا پایان پلهٔ دوم پابرجا است. با ورود به پلهٔ سوم با برگزاری جشنی این پیمان برداشته می‌شود اما از آن جا که راهیابی به پلهٔ سوم به ندرت است، این پیوند تا آخر عمر ماندگار می‌ماند.

برازش گروهی

مانند دیگر شیعیان توسل، استغاثه و تبرک جستن به بارگاه ائمه و بزرگان از دیگر کارهای علویان است. پخش بامیه بین مردم نیز رسمی کهن است.

جشن‌ها

نوروز، غدیر خضر روز سه روز بزرگ علویان است. همچنین سالگرد زادروز علی و ازدواج علی و فاطمه نیز جشن گرفته می‌شوند.

زکات

پرداخت زکات علویان با دیگر مسلمانان تفاوت دارد. زکات را می‌توان برای تمامی کارهای نیک پرداخته شود.

مکان‌ها

اجباری به حج رفتن برای علویان نیست. زیارت بارگاه بزرگان جایگاه ویژه‌ای برای علویان دارد.